Bergmannstrasse

Þessa stundina sit ég á Bregmannstrasse í Kreuzberg hverfinu í Berlín og les doktorsritgerð Birgis Hermannssonar sem fjallar um íslenska þjóðarnishyggju. Einhvern vegin þykir mér þetta alveg sérdeilis viðeigandi.

Ég er búinn að vera hér í tæpa viku, fyrstu dagana var ég á ráðstefnu en nú líða dagarnir þannig að ég rölti á millil kaffihúsa þar sem ég les og skrifa. Þetta er ekki slæmt líf. Meginvandi minn er sá að ég þekki ógrynni af fólki hérna og því hefur orðið nokkur truflun á þeirri vinnu sem ég ætlaði mér að komast yfir. Þannig háttar til að fyrir um fimmtán árum var ég virkur í félagsskap ungs hugsjónafólks sem barðist fyrir auknu evrópsku samstarfi eftir lok kalda stríðsins og starfaði út um alla álfuna. Um skeið var ég í stjórn þessara samtaka. Margt af þessu fólki hefur síðan sest að hér í Berlín og sumir voru með mér á ráðstefnunni um helgina. Suma hef ég hitt margoft frá því við störfuðum saman á sínum tíma en aðra hef ég ekki séð í tíu til fimmtán ár. Það er því mikið skálað og gömul kynni rifjuð upp.

Á þessum tíma ferðuðumst við saman út um alla álfu. Austur-Evrópa var að opnast og allra augu voru á samfélögunum austan járntjaldsinsins. Við héldum margar ráðstefnur í þessum löndum, minnistæðust eru ferðalög til Króatíu í miðju stríði, Litháens og Hvíta-Rússlands sem var þá enn gjörsamlega lokað land. Berlín er að mörgu leyti táknmynd fyrir þessa baráttu. Fólkið reif múrinn niður með berum höndum og nú gengur maður á milli Vestur- og Austur Berlínar eins og ekkert sé sjálfsagðara. Allavega við höfum yfir heilmiklu að skála. Nú ætla ég að loka tölvunni, rölta inn í Mitte og finna annað kaffihús þar, helst einhvers staðar í nálægð við hótelið mitt. Í kvöld ætla ég svo að hitta nokkra vini í Prenszlauer Berg hverfinu.